Słoń indyjski
Słonie to największe ze współcześnie żyjących ssaków lądowych. Od słoni indyjskich większe są tylko słonie afrykańskie.
Samce słonia indyjskiego osiągają do 310 cm wysokości, a ciężar do 5 ton.
Słonie indyjskie zamieszkują lasy i zarośla Azji Południowej i Południowo-Wschodniej.
Szacuje się, że na wolności żyje około 30 tysięcy tych słoni.
Słonie indyjskie żyją w stadach. Stado składa się przeważnie z 8 -10 samic z młodymi. Samica rodzi jedno młode o ciężarze ok. 100 kg, które karmi przez 8 -10 miesięcy.
Słonie sprawnie poruszają się w terenie górzystym. Dobrze pływają i chętnie kąpią się w błotnistych sadzawkach.
Mają masywny tułów i krótką szyję oraz słupowate nogi zakończone okrągłą stopą. Ich gruba i pomarszczona skóra jest prawie pozbawiona włosów.
Słonia indyjskiego od afrykańskiego można odróżnić m.in. po wielkości uszu – słonie indyjskie mają je mniejsze niż afrykańskie.
Trąba słonia jest najbardziej wszechstronnym narządem w świecie zwierząt. Pełni ona wiele ważnych funkcji, m.in. służy do podawania pokarmów, węszenia, obmacywania przedmiotów, wydawania głosu, a nawet do urządzania kąpieli.
Kły (ciosy) słonia to w rzeczywistości silnie rozrośnięte siekacze. Największe ciosy słoni indyjskich miały długość 302 cm, a ciężar 39 kg.
Słonie są roślinożerne. Jedzą trawy, liście, korę z drzew, miękkie drewno, pędy bambusa. Bardzo lubią owoce i jeśli nie mogą dosięgnąć ich trąbą, łamią całe drzewo.
Słonie porozumiewają się ze sobą za pomocą dźwięków, które mogą odbierać z dużych odległości (ponad 2 km) – są one jednak niesłyszalne dla ucha ludzkiego. Słonie indyjskie mają łagodne usposobienie, dają się łatwo oswajać i tresować. Często wykorzystuje się je jako zwierzęta robocze. Istnieją nawet fermy hodowlane, prowadzone w celu oswajania słoni indyjskich. W warunkach hodowlanych słoń indyjski żyje przeciętnie 40-60 lat.
