Paw indyjski
Pawie indyjskie, ze względu na kolor swojego upierzenia, nazywane są też pawiami niebieskimi.
Żyją w lasach strefy tropikalnej. Pierwotnie żyły w Indiach, Pakistanie i Cejlonie.
Pawie są ptakami hodowlanymi. Hoduje się je od bardzo dawna na całym świecie jako ptaki ozdobne i dla delikatnego mięsa.
W Polsce pawie często spacerowały po alejkach ogrodów wokół wielu dworów i pałaców – były ich chlubą. Można je spotkać również dziś, np. w Łazienkach Królewskich w Warszawie.
Samiec osiąga 220-225 cm długości, a samica – 80-90 cm. Rozpiętość skrzydeł wynosi 140-160 cm, a waga – 2,5-6 kg.
Samce odróżniają się od samic nie tylko wielkością, ale i ubarwieniem. Samce są bardziej kolorowe. Ich pióra na głowie, szyi, piersiach i brzuchu mają błyszczący, błękitny kolor, grzbiet połyskuje kolorem zielonym, a skrzydła są brązowe z czarnymi prążkami. Głowę dodatkowo zdobi korona z piór.
Ponadto samiec może rozłożyć ogon w wielobarwny tren. Na długich brązowo-zielonych piórach mienią się „pawie oka” składające się z kolorowych kręgów: czarnych, niebieskich, płowych i żółtych. Ostateczną długość trenu samce osiągają między trzecim a szóstym rokiem życia. W Polsce pawie pióra zdobią ludowe czapki krakowskie.
Samice nie mają trenu, ale na ich głowach znajduje się korona z piór. Nie są też tak kolorowe jak samce. Upierzenie na wierzchu mają brązowawe, a pod spodem jasne.
Pawie są wszystkożerne. Zjadają zarówno nasiona, jak i zwierzęta, w tym jadowite węże. W Indiach pawie traktowane są z sympatią, ponieważ tępią węże i skorpiony. Pawie są też bardzo czujne i na widok drapieżnika, np. tygrysa, wszczynają głośny alarm.
Na wolności pawie budują gniazda w gęstych zaroślach. Samica znosi od trzech do pięciu jaj. Jaja wysiadywane są przez samicę przez okres 28 dni.
